Wat als de brug die je over moet rijden afgesloten is, en uiteindelijk helemaal niet blijkt te bestaan? Dan ben je bij deze twee wolven langsgereden. Ze nodigen je uit voor een kopje koffie en een koekje. En wat zijn ze dan met je van plan? Eten ze je op of laten ze je gewoon verder rijden? Het varken in dit verhaal weet alvast het antwoord.  

Een brug, twee wolven en een varken. Meer heeft de auteur van dit prentenboek niet nodig om een sterk verhaal neer te zetten. De auteur pakt uit met een verrassende voorstelling van de wolven. In tegenstelling tot de wolf in roodkapje, zijn deze wolven net zeer aardig en gastvrij. Op het eerste gezicht lijken ze het varken te willen ontvoeren of te gijzelen, maar eigenlijk snakken ze gewoon naar gezelschap. De ondertoon van het verhaal is dan ook ontroerend. Het is een verhaal over verbinding zoeken, over stereotypen die we hebben en de nood aan menselijk contact.

In dit boekje staat eenvoud centraal. De tekst is summier en de illustraties spreken voor zich. Eva Lindström kiest, net zoals in haar vorige boek, voor een kinderlijke tekenstijl. Die stijl, in combinatie met de humor die ze gebruikt, werkt aanstekelijk. De thematiek wordt zo op een humoristische en luchtige manier voorgesteld. Op die manier laat het boekje de lezer niet achter met een zwaarmoedig gevoel. Tegelijkertijd zijn de illustraties aandoenlijk en schattig weergegeven. Het huis van de wolven met de nodige koekjes en koffie is daar een voorbeeld van.

Door de korte zinnen en sarcastische ondertoon is het aangeraden om het boekje een paar keer zelf door te nemen alvorens voor te lezen. Het hangt namelijk van de voorlezer af of de spanningsboog en de humor die de auteur er in legt ook goed naar voren komt in gesproken taal. Laat dat je niet afschrikken. Dit boekje stelt niet teleur!